Δευτέρα 6 Οκτωβρίου 2014

ΤΑ ΣΚΟΥΠΙΔΙΑ ΤΩΝ CELEBRITIES...H ΕΛΛΗ ΣΤΑΗ , ΕΙΝΑΙ ΜΕΡΟΣ ΤΟΥ SYSTEM... Σίγουρα ικανή κι ωραία ...Έχει κάνει κάποιες σημαντικές πνευματικούς επιπέδου συνεντεύξεις, δείγμα ότι δεν είναι η γιαγιά πια του πεταμού! ... Δείτε τι λέει η ίδια , ανάμεσα σε όλα τα άλλα του ομιχλώδους και κακοηθέστατου κόσμου της τηλεοπτικής μας μόστρας

Το τηλε-κρεοπωλείο της σάρκας και η σεξουαλική παρενόχληση που έχει υποστεί η Στάη 


Έ τώρα ...τάθελε και ο κολαρέτσκος σου μανδάμ... Αν όχι τότε γιατί κουνιόσουν;΄Εχει διαπράξει 3-4 γάμους και μιλάει για παρενόχληση...σεξουαλική... ; ΝΑ ΓΙΑΤΙ ΜΙΛΑΜΕ ΓΙΑ ΦΟΥΣΚΕΣ- CELEBRITIES!

ΝΥΝ ΥΠΕΡ ΠΑΝΤΩΝ ...Η ΤΣΟΥΤΣΟΥΝΟΠΑΙΚΤΙΚΗ! ( άντε τώρα να 


μιλάς εσύ για δημοσιογραφικά ιδανικά!) 

Media

Μια διευκρίνιση: Ο άνθρωπος που της παίρνει συνέντευξη έχει καλλιέργεια, ...και προοδευτικές ιδιοστροφίες... ΚΑΝΕΙ ΤΟΝ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟ!.. Πλατσουρίζει χρόνια στο κουρμπέτι!. Το πόσο δημοσιογράφος είναι το ξέρει ο ίδιος!Απολαύστε το ερωτηματολόγιο που υποβάλλει στην ΕΛΛΗ ΣΤΑΗ και θα κατανοήσετε ενδεχομένως το διαλαλούμενο : ΑΛΗΤΕΣ ΡΟΥΦΙΑΝΟΙ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΙ!
ggjΣε μια διαφορετική συνέντευξη στο Πρώτο Θέμα και τον Δημήτρη Δανίκα, η Ελλη Στάη μιλάει για όλα εκείνα για τα οποία οι άλλοι σιωπούν. Για τον ρατσισμό και τον σεξισμό της τηλεόρασης απέναντι στις γυναίκες, για την υπόθεση Παναγιωτόπουλου - MEGA, για το «παλιό κρασί» της δημοσιογραφίας, τη δική της πορεία, την ομορφιά και τη φιλοδοξία.

Το έργο ξεκίνησε να το γράφει ο Χρήστος Παναγιωτόπουλος. Το αφεντικό Ειδήσεων του MEGA. Λάθος του. Και τα λάθη πληρώνονται εδώ. Ο στόχος ήταν η Ελλη Στάη. Μπράβο της. Ετσι επανήλθε στον αφρό της επικαιρότητας.

Οχι επειδή τα ωραία θηλυκά σέρνουν καράβια. Αλλά κυρίως επειδή τα θηλυκά που κατέχουν όλο το πακέτο σέρνουν υπερωκεάνια! Και looks και brains. Ετσι το έργο το άλλαξε και το ξανάγραψε ολόκληρο η Ελλη. Ετσι το θύμα έγινε θύτης. Και έτσι το αρνητικό μεταλλάχθηκε σε θετικό. Με τίτλο «Η εκδίκηση είναι δική μου». Η ώρα ήταν 12 το μεσημέρι. Στην «Αίγλη» Ζαππείου. Στον ίσκιο φθινοπωρινή ψυχρούλα. Στον ήλιο κατακαλόκαιρο. Σαν να λέμε φθινοκαίρι. Διάλεξα τραπέζι κάτω από τον ήλιο. «Να ταιριάζει με την περίσταση». Είπα. Από μέσα μου. Και περίμενα. Με ανυπομονησία. Θ’ αργήσει. Με διέψευσε. Αργησε μόνο πέντε λεπτά. Και ούτε!
Και με αιφνιδίασε. Πάντα, Ελλη. Ακόμα και σήμερα. Το σώμα καλλίγραμμο. Το βήμα σκηνοθετημένα λικνιστικό. Το βλέμμα να φλερτάρει ταυτόχρονα με την ειρωνεία και τον σαρκασμό. Στην άκρη του «χορού» να παίζει κρυφτό ο αυτοσαρκασμός. Ετσι σαν άλλοθι. Το ντύσιμο επιτηδευμένα σεμνό. Και ταυτόχρονα προκλητικό. Λατρεύω τη φιλαρέσκεια των γυναικών. Το φόρεμα κολλημένο στη σάρκα. Και το ντεκολτέ ίσα που να επιτρέπει ελάχιστο, ένα τόσο δα, οφθαλμόλουτρο!
Μου είπε: «Με εντυπωσιάζει η εμφάνισή σου». Της είπα: «Είσαι καλύτερη από κάθε άλλη φορά». Μου είπε: «Γουστάρω το πουκάμισο και τα παπούτσια σου». Της είπα: «Τρελαίνομαι για το φόρεμά σου, το αραχνοΰφαντο δερμάτινό σου και τις γόβες σου». Μου είπε: «Τι φίρμα είναι τα ρούχα σου;». Της είπα: «Τι είναι τα δικά σου;».
Τέτοια. Ακούγονται σαν κολακείες και γλειψίματα. Στην πραγματικότητα είναι η πρώτη επικοινωνία. Να νιώσεις καλύτερα. Να εισπνεύσεις τζούρα χαράς. Μικρής. Ελάχιστης. Ολοι το έχουμε ανάγκη. Ακόμα και ως ψευδαίσθηση. Ακόμα και ο πιο απελπισμένος. Κυρίως αυτός. Οποιος πιστεύει το αντίθετο λέει ψέματα!
Το κρεοπωλείο της σάρκας και το κρασί της δημοσιογραφίας

Πριν προλάβω να ορμήσω στο «σκάνδαλο». Πριν δηλαδή προσπαθήσω να χορτάσω την περιέργειά σας, μου διάβασε ένα μήνυμα που της είχε στείλει ο Μάρκος. Ο γιος της. Ηλικίας 29. «Δεν το πιστεύω». Το εννοούσα. Και από μέσα μου υποκλίθηκα στο αγέραστο κύτταρό της.
Το μήνυμα προέρχεται από μια ατάκα που είχε γράψει ο Αλγερινογάλλος Αλμπέρ Καμύ (1913-1960). Στο βιβλίο του «Ο μύθος του Σίσυφου». Ποιος, ο Καμύ; Αντε να το ψάξετε και να το μάθετε. Αμάν πια! Δεν το θυμάμαι καλά. Θυμάμαι το φινάλε του. Πάει κάπως έτσι: «Αυτός που μπορεί να είναι χαρούμενος και να βιώνει τη χαρά του είναι εκείνος που μπορεί και πρέπει να βοηθήσει τους άλλους να αισθανθούν χαρά»!
Τι εννοεί; Μα φυσικά ότι η Ελλη αισθάνεται περίφημα. Χαρά. Ικανοποίηση. Ευτυχία.
-Ακόμα και τώρα; Μετά το περιστατικό με τον Χρήστο Παναγιωτόπουλο; «Φυσικά. Γιατί εγώ δεν επεδίωξα να αναλάβω το δελτίο Ειδήσεων του MEGA. Γιατί δεν πέρασε καν από το μυαλό μου. Και γιατί δεν θέλω να κάνω κάτι τέτοιο. Ολα έγιναν ερήμην μου».
Δημοσίως, το περιστατικό προέκυψε από την ιντερνετική «iefimerida» του Χρήστου Ράπτη (α, ρε Χρηστάρα, με τα λαβράκια σου!). Και το περιστατικό έχει να κάνει με μια γραπτή εισηγητική έκθεση του Παναγιωτόπουλου προς τους μεγαλομετόχους του καναλιού. Οπου, περίπου, χαρακτήριζε τη Στάη ακατάλληλη για το δελτίο των 8. «Και όχι μόνο εμένα. Πολλές άλλες. Και πολλές άλλες ως κατάλληλες, λόγω ηλικίας».
Φυσικά, εννοείται την Ολγα Τρέμη κόντρα στη Μαρία Σαράφογλου και τη Σία Κοσιώνη. Ας πούμε. Πριν απαντήσει πρόλαβα να εκστομίσω:
-Μπροστά σου η Σαράφογλου είναι δευτεραγωνίστρια. Και να ξέρεις, τη συμπαθώ. «Εσύ το λες, όχι εγώ. Αν το πω και αν το σκεφτώ, τότε και αυτός είναι ρατσισμός και σεξισμός από την ανάποδη».
-Ρατσιστικό και σεξιστικό το σχόλιο του Παναγιωτόπουλου; «Φυσικά. Η γυναίκα μονίμως ως έκθεμα κρεοπωλείου. Ψέματα;».
-Μην ξεχνάς ότι το Χόλιγουντ πρωτοστατεί σε αυτό το «κρεοπωλείο». Μετά τα τριανταφεύγα, οκτώ στις δέκα σταρ εξαφανίζονται από τις υπερπαραγωγές. «Εδώ όμως είναι επικοινωνία, είναι πολιτική, είναι δελτία ειδήσεων. Τι να σου πω τώρα! Σκέψου δηλαδή τι θα γινόταν αν πρυτάνευε η λογική του Παναγιωτόπουλου. Ο Λάρι Κινγκ θα είχε πεταχτεί στα σκουπίδια. Εμεινε όμως και έγινε king. Το ίδιο με τη Γουόλτερς, το ίδιο και η Οπρα Γουίνφρεϊ».
-Που εκτός των άλλων είναι ολίγον υπέρβαρη, αρκετά ασχημούλα και περίπου 60 και κάτι. Το προσπέρασε. Και ακάθεκτη συνέχισε: «Η δημοσιογραφία είναι κάτι περισσότερο από την ομορφιά. Το επαγγελματικό κριτήριο δεν είναι κυρίως η εμφάνιση, αλλά ο χαρακτήρας, η προσωπικότητα, το ταλέντο και η εμπειρία. Οσο περισσότερη εμπειρία τόσο μεγαλύτερη προσωπικότητα. Στις ειδήσεις και στα πολιτικά σχόλια ο κόσμος δεν ‘‘αγοράζει’’ σάρκα. Αγοράζει πνεύμα, χιούμορ, αμεσότητα, γνώση, ετοιμότητα και κριτική παρέμβαση. Επομένως, η δημοσιογραφία, σε όλες τις μορφές και τις παραλλαγές της, μοιάζει με το κρασί. Οσο πιο παλιό τόσο πιο ακριβό. Και επομένως, μια κοινωνία που θέλει να ενημερώνεται σωστά πρέπει απαραιτήτως να προστατεύει όλες τις ποικιλίες από τις οποίες προέρχονται τα καλά, μεστά κρασιά. Η σωστή και αδέσμευτη επικοινωνία είναι ένας από τους πυλώνες του πολιτισμού και της δημοκρατίας μιας χώρας».
-Λόγια. Πολλά λόγια. «Τι εννοείς;».
-Θα σου πω. Ομως προηγουμένως πρέπει επειγόντως να αποκαλύψεις δημοσίως τα σχόλια που έκαναν κάποιοι άλλοι. Μαζί με εκείνα του Παναγιωτόπουλου. «Δεν ξέρω τι εννοείς».
-Καταλαβαίνεις τώρα. Οτι και κάποιοι άλλοι επώνυμοι συμφώνησαν και πλειοδότησαν με τον σεξισμό και τον ρατσισμό.
«Δεν ξέρω κανέναν και επομένως δεν μπορώ να αναφέρω ονόματα».
-Μου αρπάζεις την μπουκιά μέσα απ’ το στόμα. Τώρα εγώ τι θα γράψω ως σκάνδαλο; Ε;
«Υπηρέτησα το σύστημα»
Ομολογώ ότι κατά βάθος δεν την πίστεψα. Ξέρει, αλλά δεν λέει. Είπα. Από μέσα μου. Anyway. Δικαίωμά της. Και για να τη στριμώξω, τι άλλο να κάνω, συνέχισα:
-Δηλαδή στην ΕΡΤ ήσουν αδέσμευτη; Εγώ, ας πούμε, στον «Ριζοσπάστη» υπηρέτησα την κομματική ιδεολογία. Το πίστευα. Εσύ δεν υπηρέτησες τους πρασινοφρουρούς; «Φυσικά υπηρέτησα το σύστημα. Δεν το κρύβω. Στην αρχή αυτό. Τα πρώτα χρόνια. Στη συνέχεια αντέδρασα. Και έτσι είδα πόρτα»!
-Πώς έγινε αυτό; «Μα, είναι γνωστό. Τότε, με τον Ανδρέα στο Χέρφιλντ. Οταν στο δελτίο ειδήσεων εκφώνησα ως πρώτη είδηση τον σεισμό στην Ηλεία. Αυτό για μένα ήταν η είδηση της ημέρας. Οχι η νοσηλεία του Ανδρέα στο Χέρφιλντ».
-Μιλάς για την πρώτη περίοδο της (ας πούμε) «κρατικοδίαιτης» καριέρας σου. Επανήλθες το 2011. Και μάλιστα με την έξυπνη κίνηση να λαμβάνεις ως μισθό γύρω στα 2.500 καθαρά. «Τόσο ήταν το πλαφόν. Τόσα έπαιρνα».
-Τότε πάλι αδέσμευτη; «Εγώ και το στενό επιτελείο των συνεργατών μου χωρίς παρεμβάσεις και τηλέφωνα. Και ο κόσμος μάς αντάμειψε γι’ αυτό. Οταν στις δύο εκλογικές αναμετρήσεις του 2012 η ΕΡΤ αναδείχτηκε πρώτη. Οταν η δημόσια τηλεόραση κατατρόπωσε το MEGA. Τα στοιχεία είναι γνωστά».
-Δεν έπρεπε η δημόσια τηλεόραση να εκσυγχρονιστεί και ως ανθρώπινος όγκος να περιοριστεί; «Επρεπε. Οχι όμως με τον τρόπο που έγινε. Ελεος! Δεν ρίχνεις μαύρο στην οθόνη. Δεν συσκοτίζεις τη δημόσια τηλεόραση. Στοιχειώδες».
-Μα, το συνδικαλιστικό επιτελείο δεν επέτρεπε ίχνος αλλαγών. «Εδώ σε θέλω, κυρία πολιτική εξουσία. Να βρεις τρόπους, μέσα σ’ αυτές τις δυσκολίες ώστε από τη μια να ελιχθείς και από την άλλη να αλλάξεις τις δομές και τον τρόπο λειτουργίας της ΕΡΤ».
Κάθε φορά που επιχειρούσα να σκαλίσω και να την κάνω να αποκαλύψει ονόματα, έπεφτα πάνω σε τοίχο. Σε έναν κομψό, ειρωνικό, θεσπέσιο τοίχο. Και κάθε φορά με τσιμπούσε, σαρκαστικά, στο μάγουλο λέγοντας: «Ελα τώρα. Το ξέχασες; Είμαι κι εγώ δημοσιογράφος»!
Σαν να λέει: «Την ίδια δουλειά κάνουμε». Σαν να λέει: «Μεταξύ κατεργαραίων ειλικρίνεια». Εγώ στο ίδιο μοτίβο. Ν’ αρπάξω μια μπουκιά. Να κερδίσω το ψωμί μου. Ακάθεκτος, λοιπόν.
-Και στα ιδιωτικά κανάλια; Ελευθερία; Και εκεί αδέσμευτη; «Εντελώς ανόμοια πράγματα. Στα ιδιωτικά υπάρχει ένα πλαίσιο. Το πλαίσιο διαμορφώνεται από τους καναλάρχες. Αν συμφωνείς, έχει καλώς. Προχωράς. Αν δεν συμφωνείς, φεύγεις».
-Τα λες πολύ μα πολύ κομψά. «Ετσι είναι. Το πλαίσιο κάθε ιδιωτικού καναλιού είναι ορατό και συγκεκριμένο».
-Κι αν κάποιος διαπράξει το «ατόπημα» να βγει έξω από αυτά τα πλαίσια; «Ε, τότε φεύγει».
-Ο ίδιος, μόνος του; «Οχι! Τον φεύγουν!».

Η θεαματικότητα
-Ομως το πρώτο, το κυρίαρχο, το πρωταγωνιστικό στοιχείο των ιδιωτικών καναλιών είναι η θεαματικότητα. Που αμφισβητείται από πολλούς και επώνυμους. «Μπορεί και εγώ να την αμφισβητώ, όμως πειστικές αποδείξεις περί λαθροχειρίας και μαγειρέματος ούτε μία».
-Ανεξάρτητα από αυτό. Μην ξεχνάς, ας πούμε, ότι χάριν θεαματικότητας η εκπομπή σου βαφτίστηκε «Με τα μάτια της Ελλης». Κάτι σαν δόλωμα. Το δόλωμα της ομορφιάς. Των looks. Κοπιάστε, τρελά αγόρια. Πουλάμε ομορφιά. «Λάθος και εδώ. Πρώτα απ’ όλα η ιδέα ήταν του Μίνωα Κυριακού. Με τίτλο ‘‘Με τη ματιά της Ελλης’’. Στη συνέχεια μετασχηματίστηκε ‘‘Με τα μάτια της Ελλης’’. Επειτα ναι μεν η ομορφιά, αλλά όχι ως κυρίαρχο και αποκλειστικό προσόν. Δηλαδή πες μου ειλικρινά. Εσύ και οι άλλοι βλέπατε την εκπομπή για τα μάτια μου και την ομορφιά μου; Επομένως, το πακέτο μετράει».
-Θέλεις δεν θέλεις, η γυναικεία ομορφιά αποτελεί το πρώτο δέλεαρ των media. Ιδιαίτερα στην εποχή μας. Κάθε χρόνο περισσότερες επώνυμες και γυμνές. Κάθε χρόνο ακόμα πιο... γυμνές. Ρίξε γύρω σου μια ματιά. «Μιλάς για τον κινηματογράφο. Για την πασαρέλα. Για την εν γένει περιρρέουσα ατμόσφαιρα. Εκεί συμφωνώ. Οχι όμως για τη δημοσιογραφία και την ενημέρωση. Εκεί διαφωνώ. Εγώ, ας πούμε, όταν εγκατέλειψα τη δικηγορία χάριν της δημοσιογραφίας, μελέτησα, οργανώθηκα και προσπάθησα να μιμηθώ μερικά πρότυπα. Ανθρώπινα πρότυπα. Χωρίς αυτά, είμαστε ευάλωτοι και άδειοι».
-Ποια πρότυπα; «Από την Ελλάδα ο χαρακτήρας της Εύης Δεμίρη. Από τη Γαλλία η λάμψη και η ετοιμότητα της Αν Σενκλέρ και της Κριστίν Οκράντ. Αυτές είχα και έχω ως πρότυπα. Κοντά σ’ αυτά, η αξιοκρατία και η ποιότητα. Θα σου φέρω ένα παράδειγμα. Μια και αναφέρθηκες στον αμείλικτο παράγοντα της ‘‘θεαματικότητας’’. Μερικά κανάλια της λεγόμενης trash TV (σκουπιδο-τηλεόραση) έκαναν μεγαλύτερη θεαματικότητα από τα πολιτικά talk shows των ‘‘κανονικών’’ καναλιών. Κι όμως, εμείς είχαμε περισσότερα διαφημιστικά σποτ. Που σημαίνει ναι μεν η θεαματικότητα, αλλά στο βάθος υπάρχει και ο παράγοντας της ποιότητας και της εγκυρότητας. Αυτά τα δύο χαρακτηριστικά συνθέτουν τη μαγική λέξη ‘‘επιρροή’’. Οσο περισσότερο επηρεάζεις τόσο ανεβαίνουν οι μετοχές σου! Ο,τι και να γίνει, η δημοσιογραφία αντιστέκεται. Να το ξέρεις».
-Ποιους εκτιμούσες από τα άλλα κανάλια; Δεν θα σου πω. No names. Αλλωστε εδώ ήρθαμε να μιλήσουμε για άλλα πράγματα».
-Οπως; «Ας πούμε, ποιος νομίζεις ότι είναι ο χαρακτήρας μου;»
Αλλο που δεν ήθελα. Το είχα στην άκρη της γλώσσας μου.
-Του killer. Η γυναίκα-δολοφόνος. Η femme fatale. Το πιο γοητευτικό πρόσωπο των αμερικανικών θρίλερ. Αντε, σε ανέβασα! «Εγώ πιστεύω ότι είμαι rebel. Επαναστάτρια. Αντάρτισσα. Είμαι πεισματάρα. Φιλόδοξη. Βάζω στόχους».
-Τους πετυχαίνεις; «Μερικές φορές, ναι. Οπως τώρα. Με την ιντερνετική εφημερίδα μου Toc Με προοπτική, ιντερνετική τηλεόραση. Μια παρέμβαση με στόχο τη διαμόρφωση γνώμης. Opinion making. Αυτός ο μεγάλος στόχος μου. Και το χαίρομαι. Και το απολαμβάνω. Και είμαι ευχαριστημένη. Με τα χρόνια ωριμάζω». Πήρε στιγμιαία ανάσα και διόρθωσε:
«Αλλοι ωριμάζουν καλώς. Αλλοι κακώς. Και άλλοι σαπίζουν».
«Μου όρμησε κι εγώ έβαλα τις φωνές»
Κάπου στις αρχές της δεκαετίας του ’80 και μετά από μια περίοδο στην «Αυγή» χτυπάει την πόρτα της «Μεσημβρινής» του Παναγιώτη Λαμπρία.
«Με κοιτάει και μου λέει: ‘‘Τι έχεις πάθει, κοπέλα μου; Εσύ, μια τόσο όμορφη και νέα, να θέλεις να γίνεις πολιτικός συντάκτης; Θέλεις δηλαδή να κάνεις τη δουλειά που κάνουν γέροντες άνδρες;». Αυτό είναι ένα από τα πολλά επεισόδια μιας καριέρας τύπου «Ελλη Στάη».
Ενα δεύτερο πάει κάπως έτσι:
«Στην ‘‘Ακρόπολη’’ αυτή τη φορά. Δεν λέω, ήμουν πολύ ωραίο κορίτσι».
-Ελα! «Ο διευθυντής με κοιτάει έκπληκτος σαν να βλέπει UFO και λέει: ‘‘Τι δουλειά έχεις εσύ εδώ;’’. Θέλω να δουλέψω, του λέω. ‘‘Ωραία’’, μου λέει. Μ’ ένα ειρωνικό μειδίαμα από εδώ μέχρι εκεί. ‘‘Αφού θέλεις να δουλέψεις, προσπάθησε να πάρεις συνέντευξη από τον Τζιάνι Ανιέλι’’. Εντάξει, είπα και έφυγα. Και καθώς προχωρούσα προς την έξοδο, έβλεπα τα ανδρικά βλέμματα να απολαμβάνουν, να σχολιάζουν και να χαχανίζουν».
-Να απολαμβάνουν τα οπίσθια. «Κάπως έτσι. Μέσα μου πείσμωσα. Ετσι είστε; Τώρα θα δείτε. Και όρμησα. Κατάφερα να μπω στην πίστα του αεροδρομίου, να πλησιάσω τον Ανιέλι και μιλώντας του στα ιταλικά κατάφερα να του αποσπάσω μια μίνι συνέντευξη πέντε ερωτήσεων». Τα λέει με ύφος «άρπα τη, μαλάκα φαλλοκράτη!».
-Οι συνάδελφοι έμεναν μόνο στα βλέμματα και στα σχόλια; Δεν όρμησαν; «Φυσικά και όρμησαν. Ενας συγκεκριμένος».
-Ποιος; «Δεν λέω ονόματα».
-Ορμησε πώς; «Κλείδωσε την πόρτα και μου την έπεσε».
-Κατέβασε τα παντελόνια; «Ελα τώρα, σε παρακαλώ! Ορμησε και εγώ άρχισα να φωνάζω. Αλλά τώρα πες μου. Υπάρχει γυναίκα που να μην έχει υποστεί αυτό το μαρτύριο της σεξουαλικής παρενόχλησης;». ΦΟΒΕΡΗ Η ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΗΣ ΣΤΑΗ... ΔΕΝ ΨΕΥΔΟΛΟΓΕΙ... ΔΙΟΤΙ ΕΧΟΥΜΕ ΚΙ ΕΜΕΙΣ ΟΥΚ ΟΛΙΓΟΥΣ ΑΛΗΤΗΡΙΟΥΣ ΤΗΣ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΑΣ... που τσουτσουνοπαικτούν...  
Σας είπα. Αυτό το πλάσμα είναι killer. Οποιος τα βάζει μαζί της, βρίσκει τον μπελά του. «Ολοι αυτοί δεν έχουν καταλάβει ότι είμαι πιο φιλόδοξη από το χάρισμα της ομορφιάς μου».
Meaning - σαν να λέει: «Ναι, είμαι και όμορφη και φιλόδοξη και χαρισματική και μάγκισσα».
Α, ρε Χρηστάρα. Τι ήθελες και τα ’βαλες μ’ αυτό το θηλυκό-killer; Ούτε ψύλλος στον κόρφο σου.
Φεύγοντας και καθώς αλληλο-ασπαστήκαμε στα μάγουλα μου είπε ψιθυριστά: «Φρόντισε να μπουν καλές φωτογραφίες ώστε να γίνουμε αθάνατοι»!
protothema.gr
ΕΜΕΙΣ ΛΕΜΕ:... Δεν θα επιθυμούσαμε να σχολιάσουμε τα λεγόμενα της κ. ΣΤΑΗ... Σεβόμαστε αυτή την όποια πορεία διέπραξε, όπως την διέπραξε... ποιώντας τη δημοσιογράφο, γνωρίζοντας ότι της έλαχε έτσι, χωρίς το παραμικρό όνειρο για τη δημοσιογραφία! Μπορεί να λέει ό,τι νομίζει... Αλήθεια νομίζει ότι ότι τα όσα μας κοπανούσε από τα τελεβίζια ήταν δημοσιογραφία στ΄αλήθεια;
Μήπως η μανδάμ μας παραμυθιθάζει για μια ακόμη φορά; Είναι τελικά κι αυτή μια ΤΖΟΥΦΙΑ;
Ναι είναι.... η απάντησή μας!

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου